Anielica odkupienia - szort

Życie w Liściu zdaje się być rozpędzającym się kręgiem samobiczowania. Przechadzanie między strachem, szyderstwem i odrazą mieszkańców. Coraz bardziej nadbudowuje się jego nienawiść do wszystkiego co pełza po ulicach.

Napisane 25 października.

Gdy nad Warszawą smog miesza się z mgłą. A edukacja znowu ograniczana jest przez nieróbstwo innych.

Każdy kolejny dzień jest tylko większą katorgą. Wbijaniem tępych żyletek w zwoje mózgowe i ograniczeniem woli.

Woli walki.

Woli życia.

Woli do czegokolwiek.

Nawet pogoda odbiera mu ostatki sił. Biała, zawiesista mgła otacza szczelnie całą Wioskę. Wrzyna się w umysł i osadza srebrnym kurzem na myślach.

Idąc ulicą czuje w ustach metaliczny smak porażki. Czasami miesza się  ze słoną nutą łez Sakury, która wypływa z odmętów wspomnień. Jakby znowu stał na moście w drodze do Kraju Fal.

Bezbronny.

Pokonany.

Słaby.

Nie krzyczy. Na samą myśl, płuca wypełnia nieistniejąca woda. Dławił i rwie. Ciągnie w dół.

Z resztą, doskonale wie, że nic to nie da. Młotki nie zrozumieją. Nikt nie usłyszy.

Ale milczenie jest gorsze. Dusi i pali. Z każdą kolejną godziną krępuje możliwości i szanse. Ciaśniej. Mocniej.

Zabiera marzenia a emocje usypia niczym niechcianego psa.

Życie w Liściu zdaje się być rozpędzającym się kręgiem samobiczowania. Przechadzanie między strachem, szyderstwem i odrazą mieszkańców. Coraz bardziej nadbudowuje się jego nienawiść do wszystkiego co pełza po ulicach.

W mieszkańcach wzbierają się fale hejtu. Przesycone jadem i moczone w roztworze smutku i nienawiści pocisku samonaprowadzają się wachlarz Uchiha, który nadal nosi z dumą.

Wchodzenie do dzielnicy Uchiha, miejsca, w którym kiedyś była, powoduje skurcz płuc. Powietrze gwałtownie ulatuje z płuc pozostawiając pustkę i nieprzyjemny ciężar.

Myśli błądzą chociaż nie mogą odnaleźć czasu, miejsca ani celu. I kiedy każdy kolejny krok przynosi tylko cierpienie, a sens wszystkiego zmienia się w pył pojawiają się różowe przebłyski…

nadziei

sensu

miłości?

Uśmiech pełen słodkich uczuć i okruchów nostalgii. Głos, szargający nerwy sytością uczuć. Wzrok, zielony, pełen radości i niewinności.

I uścisk. Drobnych ramion. Nieporadnych dłoni. Kruchego ciała.

Łzy przysięgi. Niema obietnica.

Dziękuję Ci Sakuro.

Nie zasługuję na Ciebie.

A jednak bez Ciebie przestałbym istnieć.

__________________________________________________

przepraszam

za brak rozdziału

za brak chęci

za brak odzewu

życie mnie przegania

czas zanika

pisanie gdzieś pozostaje

w sercu

w duszy

na kartce tylko pustka