Pożegnanie, powitanie, obietnica - szort

Siedząc na dachu, o zachodzie słońca szukała wzrokiem jego ciemnej sylwetki skaczącej po budynkach, bo przecież doskonale wiedziała jak nie cierpi ulicznego tłumu.

Najlepiej czytać przy podkładzie muzycznym: "Passenger - Let Her Go"

__________________________________________________________________________________________

Wrócił. Czuła to całą sobą. Przepełniona nadzieją odliczała dni do ich spotkania odkąd dostała list. Krótki 

i obojętny, niemal emanujący chłodem. Zupełnie jak jego autor, ktoś mógłby powiedzieć. Jednak ona doskonale wiedziała, że to nie prawda. Wystarczyła drobna chwila we dwoje aby mogła zatopić się 

w spojrzeniu jego czarnych oczu i wyczytać z nich wszystko. Słowa, których nie wypowiedział, uczucia, których nigdy nie zadeklarował. Wisiały w powietrzu ciężkie jak cisza przed burzą a jednocześnie lekkie niczym pierze zawieszone w przestrzeni podczas poduszkowej bitwy.

Więc czekała spokojnie wypatrując go z kuchennego okna lub tego w szpitalnym gabinecie. Siedząc na dachu, o zachodzie słońca szukała wzrokiem jego ciemnej sylwetki skaczącej po budynkach, bo przecież doskonale wiedziała jak nie cierpi ulicznego tłumu. I chodź coś krzyczało i skręcało się w jej wnętrzu to nie biegła mu naprzeciw. Nie była już małą dziewczynką, która o swoich uczuciach musiała powiadomić cały świat tylko żoną i matką. Dlatego stoi teraz w kuchni wykańczając jego ulubioną potrawę i parząc zieloną herbatę w dwóch czarkach.

Lekki, wieczorny wiatr wdziera się do salonu przez otwarte, balkonowe drzwi i szarpie wątłymi zasłonami. Chłód sprawia, że po ramionach przebiegają dreszcze a mimo to zostawia wejście otwarte, bo Sasuke zawsze wchodzi właśnie nimi. Wkrada się do własnego domu, do ich domu niczym intruz. Mówi, że to przyzwyczajenie z czasów, gdy był zbiegiem i jest ciężkie do wykorzenienia. W sumie Sakura nawet nie próbowała tego zmienić. Nadawało to ich spotkaniom klimat potajemnego romansu, pewnej młodzieńczej przygody. Z resztą, uwielbiała moment, gdy bezszelestnie zjawiał się w pomieszczeniu a zaskoczenie rozlewało się przyjemnym ciepłem po jej ciele. 

I tym razem nie zawiódł. 

Kroiła plasterki imbiru do herbaty, gdy zjawił się tuż za nią. Od jego ciała biło przyjemne ciepło. Odłożyła nóż przymykając oczy i wciągnęła powietrze wraz z jego cudownym, męskim zapachem. Opadła kilka milimetrów do tyłu aby oprzeć się o jego umięśniony tors. W kompletnej ciszy słyszała jego spokojny oddech i miarowe bicie serca. Czuła jak poruszają się jego mięśnie, gdy podnosi rękę i kładzie silną, kościstą dłoń na jej talii. Odwraca się do niego powoli, napawając bliskością. Zadziera głowę by spojrzeć w ukochane, bezdenne oczy męża i zapomina o całym świecie. Cała pustka, wywołana brakiem małżonka, tęsknota, uwielbienie wszystkie swoje odczucia dostrzega w jego spojrzeniu. Wydaje się jakby odbijały się w karych tęczówkach mężczyzny niczym zwierciadle, a przecież były jego uczuciami do Sakury. 

Zniżył głowę by ją pocałować, delikatnie musnąć wargami jej pełne usta, powitać, odnowić obietnicę, rozpalić pragnienie. Kolejny całus w szczękę, jeden złożony na szyi i ostatni na obojczyku. Niczym drobny ceremoniał. 

W ciszy przeszli do salonu jak zawsze zostawiając parujące napary i posiłek. Leżąc na kanapie, 

w delikatnym blasku rozpalonych świec, wtuleni w siebie napawali się bliskością, intymną więzią, która splotła ich dusze. Brak słów, brak zbędnych dźwięków. Na to będzie jeszcze czas. Za chwilę, jutro, kiedy indziej. A teraz trwają w miłosnej ciszy. Liczą się tylko niewielkie gesty. Przejechanie koniuszkiem nosa po jego policzku, rysowanie palcem niewidzialnych znaków na jej ciele, ciche pomruki szczęścia, bawienie się różowymi kosmykami włosów. 

Chwila zapomnienia, która trwa wiecznie a jednak tylko moment. Która pryśnie niczym mydlana bańka przy najbliższym wschodzie słońca by pojawić się znów za dzień, tydzień, miesiąc. 

Malutki rytuał powitania i pożegnania i jego niemej obietnicy, że zawsze powróci do ich małego raju.

__________________________________________________________________________________________

Ciężkie jest życie szczęśliwego pisarza.
Kiedy życie Ci nie idzie, świat staje do góry nogami a wszechświat pluje na głowę, to masz o czym pisać. Wyrzygujesz z siebie fale hejtu, tandetnego przebrania dla rozpaczy i smutku, próbujesz się otumanić historiami, kiedy tworzysz, zlać w jedność z bohaterami i uciec, byle dalej. 

Kiedy za to czujesz lekkość żołądka bynajmniej nie spowodowaną jego opróżnieniem a najzwyklejszym szczęściem to chcesz kolorować wszystko w pastelowe barwy i przystrajać koronkami oraz malować tęczę na szarym, smogowym niebie z grzbietu pudrowego jednorożca. Więc cóż pozostaje? Piszesz jakiś fragment rozmemłanego romansidła słuchając smutno - melancholijnej piosenki, zapętlonej i za chwilę znienawidzonej do porzygu. 

_______

Oto i są pierwsze wypociny po pierwszej sesji. Powstały dużo przed tym jak założyłam blog jednak w ramach małej niespodzianki i zapychacza wrzucam to też tu, specjalnie dla Was ;)
Tekst jest miękki niczym rozgotowany makaron jednak mi się podoba i mam nadzieję, że Wam również.