Nie tym razem - szort

Zarzuciła różowymi, sięgającymi pępka włosami i oblizując spierzchnięte, lekko lepkie od cukru z gazowanego napoju wargi, wypluła z siebie dwa słowa składające się na prosty komunikat.

–Uchiha wypierdalaj.

Cztery drinki. Cierpkie, z na wpół zwiędłą miętą, wypełnione kruszonym lodem, którego chłód przyprawiał o ból zębów. Tyle jej wystarczyło żeby się upić. Miękka wesołość otuliła jej głowę, powodując mało przyjemne zawroty i potęgując skrywane od początku wieczora emocje. Już nie udawała, że niespodziewany gość na przyjęciu jej nie interesuje. Z policzkiem przylepionym do skórzanopodobnego obicia kanapy, z nogami opartymi o siedzisko po sąsiedzku stojącego krzesła, ostentacyjnie wpatrywała się w jego niewzruszoną, cholernie przystojną twarz.

Pięć lat. Tyle czasu minęło od ich ostatniego spotkania. Pięć cholernie długich lat podczas których zdążyła usadzić go w szufladzie wspomnień ometkowanej krótkim hasłem "liceum" i zakopać pod stosami podręczników ze studiów i wspomnień z nowego etapu żucia. A jednak tamta noc, gdy jej marzenia legły w gruzach, wybiła się spod sarkofagu informacji, kiedy tylko koło osiemnastej stanął niezapowiedziany w drzwiach wynajmowanego przez Naruto mieszkania. Zblazowany i obojętny, zachowywał się jakby lata rozłąki z ich paczką nie miały miejsca.

Po zdaniu egzaminów zaczęła dorabiać sobie w sieciowej kawiarni na lotnisku. Był wtedy wtorek. Czyściła kombajnowy ekspres do kawy, gdy zobaczyła go przechodzącego tuż za oknami z pokaźną torbą przewieszoną przez ramię. Przez krótką chwilę pomyślała, że leci na wakacje jednak szybko uświadomiła sobie głupotę tego założenia. Był człowiekiem chłodnym i skrytym, który nienawidził zmian. Nigdy też z nie zabierał się z nią, Naruto i całą resztą na żadne wyjazdy twierdząc, że są marnowaniem czasu. Dotarło do niej, że wyjeżdża. Nie mówiąc nikomu zostawia ich dla wymarzonej szkoły w innym kraju, o której czasem opowiadał z nutką rozmarzenia w głosie. Rzuciła szmatkę na blat i odwiązując firmowy fartuszek powiadomiła koleżankę, że idzie na przerwę. Musiała go czym prędzej dogonić. Nie zważając na oburzone wołanie współpracownicy przebiegła między stolikami i tuż za drzwiami skręciła w stronę, gdzie zniknął Uchiha. Zerwała się do biegu domyślając się, że udał się w stronę bramek dla lotów międzykontynentalnych. 

Zdyszana dobiegła do niego wołając jego imię. Ciągle nie mogła uwierzyć, że ich wszystkich zostawi. Bez pożegnania, bez słowa wyjaśnienia. Mimo jego chłodnej powierzchowności zawsze myślała a raczej wierzyła, że są zgraną paczką. Oddychając z trudem, szarpnęła go gwałtownie za ramię zmuszając by na nią spojrzał jednak natychmiast cofnęła się widząc pustkę w czarnych oczach. Gardło się zacisnęło, w kącikach oczu zapiekły łzy.  

– Sasuke... – jej przepełniony bólem, ale i czymś ciepłym. i odległym, szept niemal zanikł rozerwany otaczającym ich gwarem. – Dlaczego? – Z trudem wciągała powietrze, zaciskając dłonie na styku obojczyków. Płuca kłuły ją od wysiłku, mięśnie nóg piekły od intensywnego napinania w czasie biegu.

Stał tuż przed nią, blisko jak rzadko kiedy, wzrokiem uciekając w bok na pas startowy widoczny za szybami. W jej zaschniętym gardle utknęło zdanie, które od lat w sobie nosiła i pielęgnowała. 
– Kocham cię... – wypowiedziała tak cicho, że nie była pewna czy zwyczajnie tego nie wymyśliła. Po pustym lotnisku rozniósł się komunikat "Pasażer lotu AA 8496 do Nowego Yorku,  Sasuke Uchiha proszony jest o natychmiastowe stawienie się do terminala numer dwa". Zadrżała. Przeniosła dłonie na ramiona próbując ochronić się przed wyimaginowanym chłodem. Opuściła wzrok czując się zawstydzona. Chciała odwrócić się i odejść, gdy poczuła jego ciepłą dłoń na swojej talii i suche usta na wargach. Chwila, na którą czekała od lat.

– Dziękuję Sakuro.

Dwa słowa. Znaczyły niewiele, a zarazem wszystko. Zniszczyły sporą część jej późniejszego życia. Naznaczyły piętnem nadziei i słodkiej tajemnicy, którą dzieliła tylko z nim. To niby niepozorne stwierdzenie sprawiło, że poczuła się związana z nim niczym kochanka, o której świat miał się nie dowiedzieć, a której serce miało pozostać wiecznie rozdarte.

Odszedł zostawiając ją samą, zagubioną i pełną pytań. 

Zacisnęła dłonie i rozluźniła. Sięgnęła po drinka w kieliszku, którego brzeg otoczony był crustą i wypiła nie odrywając ust od szkła. Kończąc wstała ze swojego miejsca. Było duszno, dwudziestka ludzi w dwupokojowym mieszkaniu sprawiała, że nawet przy otwartych oknach ciężko się oddychało. Jasnoszary dym papierosowy unosił się to tu to tam, wyglądając jakby ekipa zza kanapy dawała znaki dymne do ludzi z kuchni, błagając o kolejną kolejkę.

– Sakura? Co ty robisz? – Usłyszała rozdrażniony głos Ino, która leżała obok na kanapie, jednak zignorowała to. Było jej dobrze. Alkohol spowodował, że była pewna siebie. Czuła się lekko i sprężyście. Ciało samo stawiało długie, wolne kroki w stronę stolika, przy którym siedział czarnooki, nagabywany przez nadpobudliwego blondyna, który cały wieczór nie odstępował go na krok, niczym najwierniejszy z psów, którego właściciel wreszcie wrócił do domu.

To miał być jej wieczór. Nareszcie skończyła studia i obroniła pracę. Pod czujnym okiem profesor Senju zdobyła tytuł, dzięki któremu teraz mogła w pełni oddać się praktyce w najlepszym szpitalu w kraju. Nareszcie udało jej się wymazać bruneta z pamięci. Pogrzebała go w odmętach wspomnień, uciekając od nadziei, która dzień po dniu zdrapywała z niej resztki godności i szacunku do samej siebie. A teraz pojawił się znikąd, stając w drzwiach jej nowego życia. Samym spojrzeniem waląc mury, które skrzętnie stawiała pod jego nieobecność. Zatrzymała się przed bukową ławą przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. Na przeciwległy, kusząco wygięty bok położyła dłoń. Zarzuciła różowymi, sięgającymi pępka włosami i oblizując spierzchnięte, lekko lepkie od cukru z gazowanego napoju wargi, wypluła z siebie dwa słowa składające się na prosty komunikat.

–Uchiha wypierdalaj.

Nie zwrócił na nią uwagi, nawet nie oderwał spojrzenia od Kiby, który wśród aplauzu Lee i Naruto zerował literatkę pełną wódki. Zmarszczyła brwi zdmuchując pojedyncze włosy z czoła. Pęcherz naprzykrzał się coraz bardziej, nieugięcie przypominając, że wypicie ponad litra płynów w przeciągu kilkudziesięciu minut nie może pozostać na długo w organizmie. Chrząknęła stawiając krok bliżej niego przez co jej piszczele stykały się z ostrą krawędzią mebla. Nie mówiąc słowa schyliła się po walcowatą szklankę z bursztynowym alkoholem. Podniosła ją do twarzy i powąchała lekko się krzywiąc. Nie przepadała za whisky. Było dla niej zbyt intensywne w smaku i nieprzyjemnie paliło w gardle, jednak w tym momencie, było jej obojętne co wypije byleby udawać, że daje jakiegokolwiek kopa.

Nie mogła znieść jego obojętności chciała żeby wyszedł bez jakiejkolwiek interakcji z nią. Miała dość głupkowatego zachowania Uzumakiego, który doskonale wiedząc jak cierpiała po wyjeździe Sasuke, teraz bez oporów uśmiechał się i dobrze bawił w jego towarzystwie.

– Wyluzuj się Sakurcia – stwierdził, gdy warknęła na nich nie uzyskując pożądanej reakcji w formie natychmiastowego opuszczenia lokalu przez czarnookiego. To ją przygniotło. Cofnęła się do kanapy szybko łapiąc turkusową listonoszkę, a następnie wyszła trzaskając drzwiami. Była wściekła i mocno wstawiona.

Czekając na przyjazd taksówki wyszarpała z torebki paczkę papierosów. Paliła sporadycznie. Najczęściej podczas długich dyżurów żeby wykupić sobie kilka minut odpoczynku od biegania między pacjentami. Naciągnęła rękawy przydużej bluzy na nadgarstki i zapaliła. Zaciągnęła sie dymem i czując jak każda komórka jej płuc zostaje podtruta, powoli wydmuchała białawy obłok przez nozdrza. Przymknęła oczy. Lekko falując na piętach kręciła głową w rytm muzyki, która stłumiona docierała do niej z mieszkania Uzumakiego. Włosy naprędce związane w kitkę pływały swobodnie po jej plechach.  

– Nie ładnie tak wychodzić z własnej imprezy. – Wzdrygnęła się wystraszona. Nie spodziewała się, że pójdzie za nią. Pierwszy raz w życiu miała nadzieję, że nie zwróci na siebie uwagi wielkiego Sasuke Uchihy. Zignorowała karcący ton jego głosu i lekko rozchylając powieki zaciągnęła się ponownie, sprawiając, że koniec szluga rozświetlił się żarem. Czuła dziwne napięcie w żołądku. Coś pomiędzy ekscytacją małym sam na sam z tajemniczym kochankiem a finalną fazą mdłości tuż przed rzygnięciem. Spojrzała na niego nie mogąc przezwyciężyć ciekawości. Był w błękitnej koszuli. Dwa rozpięte guziki nie odsłaniały kompletnie nic z jego wyćwiczonego torsu, którego kiedyś często widywała podczas lekcji wuefu. Prawą dłoń miał schowaną w kieszeni, lewą trzymał marynarkę przerzuconą przez bark.

–Mogłabyś to zgasić? – warknął podenerwowany, szurając stopą po pękniętym chodniku. Zachichotała jednocześnie prychając. Ostentacyjnie strzepnęła nadmiar popiołu z krańca papierosa, tuż obok butów Sasuke.

–Nie – oznajmiła krótko z pijacko-łobuzerskim uśmieszkiem, kręcąc skrętem między palcami opuszczonej luźno dłoni. Widziała w jego spojrzeniu wściekłość i pogardę. Przemilczała to rozkoszując się swoją wewnętrzną siłą. Odurzona alkoholem dryfowała spokojnie na falach swoich myśli jednocześnie bez większego wysiłku pozostając w cudownej obojętności na świat, otaczający ją chłód i jego.

Krępująca cisza się nasilała i różowowłosa mogłaby przysiąc, że gdyby trwała minutę dłużej to napięta atmosfera sprawiłaby, że zawartość jej żołądka gwałtownie wyrwałaby się na wolność. Widząc jej niepewną minę zrobił krok w jej kierunku, wyciągając wolną rękę w gotowości asekuracji. Nieco zatoczywszy się uniknęła jego dotyku będąc niemal pewną, że ciepło jego ciała stopiłoby nawet samozaparcie napędzane procentami. Rzuciła niedopałek na ziemię i przydeptując go smukłą stopą w markowym adidasie, wyminęła mężczyznę kierując się do taksówki, która właśnie podjechała. Zupełnie pozbawionym wdzięku ruchem wgramoliła się na tylne siedzenie.

–Sakura. – Jego głos był spięty, zniecierpliwiony i przeplatany zagubieniem. Rzuciła mu obojętne spojrzenie. Pomimo wewnętrznego wrzasku i rozdarcia zdołała opanować swój głos i ze spokojem, o który w życiu by się nie posądziła, oznajmiła:

– Przykro mi Sasuke. Miałeś szansę pięć lat temu. Miałeś też szansę każdego poprzedniego cholernego dnia i wszystko spieprzyłeś. Nie masz już czego u mnie szukać. – Zatrzasnęła drzwi i zablokowała zamek. Jej spojrzenie zamgliło się od łez. Krótko przekazała kierowcy adres i odwróciła wzrok od sylwetki bruneta, który pozostał osłupiały na chodniku pod obdrapanym blokiem, nie rozumiejąc co właściwie się stało. Dopiero dużo później zdał sobie sprawę, że miłość jego życia prześlizgnęła się mu przez palce pozostawiając po sobie bladoróżowe plamy wspomnień, które do końca życia przypominać mu będą własną głupotę.

Za to kobieta odjeżdżała w stronę swojego domu, nareszcie odzyskując wolność. Po latach ignorowania i cierpienia udało jej się wyzwolić spod fatalnego zauroczenia, które od kilkunastu lat infekowało najdrobniejsze tkanki jej ciała sprawiając, że pękały ociekając ropą, która uniemożliwiała wyleczenie się z nieszczęśliwego pseudo romansu. Była szczęśliwa i wolna a jej serce gotowe na nową, tym razem prawdziwą miłość.

__________________________________________________

Bardzo chciałam w końcu pokazać Sakurę jako kobietę silną. Obmyślając plany na kolejne jednopartówki zauważyłam, że mam tendencję do krzywdzenia jej na wiele sposobów a nawet uśmiercania. Dlatego też zależało mi na postaci niezależnej, walecznej może nawet pewnego rodzaju kobiety fatalnej.
Tymczasem jednak uzyskałam to. W sumie sama nie wiem co o tym myśleć. Główną inspiracją był miły wieczór z przyjaciółmi przy drinku i nowa partówka Maruo pod tytułem "Miłość matki", która dała mi zupełnie nowy pogląd na historie pisane o paringu SasuSaku.
Mam nadzieję, że nie zjecie mnie za de facto brak romansu Sakury i Sasuke w historii, która powinna być o ich miłości ;)

PS. Siedziałam dobre pół godziny wymyślając tytuł więc jest on jednocześnie genialny i bez sensu. Mam nadzieję, że nie zwrócicie na niego uwagi, i że nie jesteście psychopatycznymi maniakami literackimi jak moja mentorka z zajęć (cóż za dawne, piękne czasy), która gotowa była wyssać nasze dusze za każdym razem, gdy odpuszczaliśmy sobie tworzenie sensownego tytuły dla naszych wypocin.

Pozdrowionka!
~ Kropcia