Z tobą bez ciebie - szort

Podirytowany ścisnął jej policzki i szarpnął zmuszając do spojrzenia na siebie. Soczyście zielone, kryształowe oczy zdawały się patrzeć na niego, a jednak nie widzieć nic.

Life was stringing me along
Then you came and you cut me loose
Was solo singing on my own

Now I can’t find the key without you

Wściekły wpadł do mieszkania i z hukiem zamknął drzwi. Odgłos jego ciężkich kroków stawianych w zimowych butach  wypełnił przedpokój mieszając się z szelestem kurtki. 

Spóźniłeś się. Oznajmiła sucho, zanim jeszcze zdążył wejść. Jej pusty wzrok zawieszony był na wieżowcu za oknem.

– Przecież wiem ­– warknął wkraczając do pokoju. Rzucił teczkę z dokumentami na kanapę, na której siedziała kobieta. Wyglądała pięknie, zupełnie tak jak rano, gdy wychodził. Nogi skrzyżowane, jedna zarzucona na drugiej. Ubrana jedynie w ulubioną sukienkę, którą kupił jej podczas pierwszych wspólnych wakacji.

Obiecałeś, że dzisiaj będziesz wcześniej. Sarknęła. Jego plecy spięły się słysząc nieprzyjemny ton. Nienawidził, gdy to robiła. Doskonale znał go i wiedział, że ich rozmowa skończy się kolejną kłótnią.

– Rozprawa się przedłużyła – oznajmił wymijająco. Stanął na środku pokoju bez większego celu. Ściskał i rozluźniał palce nie wiedząc co zrobić. – Myślisz, że to dla mnie łatwe? – zapytał nagle, podnosząc ton głosu i stawiając pewny, pojedynczy krok w jej stronę. – Sądzisz, że chciałem żeby to wszystko się tak skończyło? – wysyczał wściekle, przybliżając się do niej. – Mam dosyć! Dosyć tego, że nie ma cię przy mnie, że jesteś nieobecna, chłodna! – wykrzyczał w jej twarz, jednak nawet nie zadrżała. Znów pozostała bierna.  Podirytowany ścisnął jej policzki i szarpnął zmuszając do spojrzenia na siebie. Soczyście zielone, kryształowe oczy zdawały się patrzeć na niego, a jednak nie widzieć nic.

Zdusił w sobie przekleństwo i rozpaczliwie szukając jakichkolwiek oznak uczucia przeniósł dłonie na jej delikatne policzki a następnie zacisnął wargi na jej drobnych ustach. Tak bardzo pragnął znów poczuć ich ciepło. Tęsknotę, którą wyrażały za każdym razem, gdy się widzieli. Na samo wspomnienie czuł zbierające się łzy. Odsunął się, by zza mgły łez spojrzeć na tak dobrze mu znaną a jednak obcą i obojętną twarz. 

Nienawidził siebie za miłość do tego czegoś. Za chore uczucie, które nigdy nie powinno się narodzić ale było jedynym sposobem na załagodzenie bólu. Wyłączną szansą na posiadanie chociaż namiastki ukochanej.

Ukląkł przenosząc dotyk na jej dłonie i kładąc głowę na jej kolanach. Załkał cicho przypominając sobie dotyk drobnych palców przeczesujących jego włosy i ciepły oddech na karku, gdy szeptała jak bardzo go kocha. 

– Dlaczego mi to zrobiłaś Sakuro? Dlaczego odeszłaś? – wyszeptał mając nadzieję, że lalka odezwie się głosem jego zmarłej żony.

 

______________________________

Miała to być historia tajemnicza i nieco straszna z zaskakującym zakończeniem. Bardzo chciałam, żeby była odpowiednia klimatycznie do okoliczności (czyli wczorajszego Halloween). Niestety albo i stety wyszedł obraz człowieka na skraju rozpaczy. Postaci tragicznej i upodlonej własną słabością. Mężczyzny, który do tego stopnia nie mógł pogodzić się ze stratą ukochanej, że zdecydował się na zakup lalki, wyglądającej jak ona.

Historia inspirowana odcinkiem programu „Kobieta na krańcu świata” przybliżającym zjawisko takich właśnie lalek, kupowanych przez mężczyzn w Japonii i nie tylko.